Jaarlijks archief december 20, 2018

Het mosterdzaadje groeit

De stilte week november 2018 in Brecht was als een thuiskomen. Thuiskomen in een serene stilte die sprak. God en Jezus spraken overal. Tijdens de diensten, en vooral ook in de mooie natuur buiten. Ik voelde me met alles verbonden. God is overal. Er is geen plek waar Hij niet is! Niet alleen in kerken kloosters en kathedralen, maar vooral ook in de natuur en in mijn hart, wat ik nu dus niet alleen weet als kennis met mijn hoofd, maar dat ik echt heb mogen voelen. En door het voelen wordt het echt.
En nu ruim 1 maand later, voel ik dat wat er in werking is gezet nog steeds groeit, het mosterdzaadje heeft zich geworteld, en groeit nog steeds!

Anneke

Wanneer ik leger word, kan God meer binnen komen

De stilteweek in het klooster heeft me erg goed gedaan.
Het bracht me rust en ruimte.
Vragen vielen weg en mijn hart en mijn zintuigen gingen open.
Ik heb ervaren dat wanneer ik leger word, God meer binnen kan komen.
Dat voelt heel rijk.

Ytje

De weg naar mijn diepere zelf

De stilte week in november 2018 te Brecht heeft de verbinding met mijzelf hersteld. De warmte en liefde in mij heb ik weer mogen ervaren, het mosterdzaadje is weer gaan groeien en bloeien. Voelt meer dan goed op weg naar het feest van licht, warmte en liefde.
Dit heb ik mogen beleven met mijn lieve en warme stiltegenoten en de begeleidsters Anneke en Antoinette.
Ik heb de weg naar mijn diepere zelf weer mogen vinden en beleven.

Rienk

Langzaam ontstaat er rust van binnen

Terugblik retraite week in Brecht van 12 tot 18 november 2018

We zijn begonnen met de stilte, ik heb er heel erg naar uitgekeken. Het leek zo fijn, 1 hele week de tijd voor God, de bron van mijn bestaan.
Ik heb de eerste Vesper meegemaakt met een stilte van 15 minuten, er is nog geen rust binnen in me maar het voelt vertrouwd. God met mij en ik met Hem…

Ik ervaar ook weerstand in mij; wat doe ik hier, het is koud en donker in de kerk, de zusters zitten ver weg, ik kan ze niet zien en voel me daardoor niet met hen verbonden.
Het kost me 3 dagen van onrust, ontevredenheid, onmacht, kritische uitlatingen over wat anders moet volgens mij, onbegrip over mezelf, huilen en praten.

Elke keer dat ik bij mijn begeleidster naar binnen ga denk ik niets te hebben om over te praten, maar eenmaal binnen komen de woorden als een waterval en wordt de brei die me bezig houdt overzichtelijk en leer ik anders te kijken. Langzaam ontstaat er rust van binnen.

Ik waardeer de stilte steeds meer. De verschillende samenkomsten elke dag bieden structuur en ik heb tijd en aandacht voor God en de natuur.
Ik voel me dichtbij God, wat een kostbaar geheim, ik ben nooit alleen.

Ik kijk dankbaar en liefdevol terug op een goed georganiseerde week in Brecht.

Groet, Gea

Door de stilte valt de ruis weg

Ik heb een prachtige stille week gehad! Het was geen zware stilte, maar een luchtige ongedwongen stilte waarin iedereen vrij was om te doen en te laten wat voor hem of haar op dat moment het meest passend was. Natuurlijk, er was een inspirerend programma met mooie thema’s voor elke dag waaraan ik met veel plezier heb deelgenomen, maar er was ook de vrijheid om zo nu en dan je eigen weg te volgen, en voor mij was dat het maken van lange wandelingen in de schitterende omgeving en het maken van tekeningen.

Wat ik zeker wil noemen, naast de fijne begeleiding door Kitty en John, is de bijzondere gastvrijheid van de broeders. We hebben ons deze week in Megen zeer welkom gevoeld!

Ik raad iedereen aan om jezelf een week stilte te gunnen… Je komt dichter bij jezelf en hebt tijd om te reflecteren op datgene wat werkelijk belangrijk is! Door de stilte valt de ruis weg en voelt Gods liefde heel dichtbij…

Esther

Ruimte om God toe te laten

Op maandag, de start van onze retraiteweek, ben ik gespannen maar ook benieuwd wat de stilte voor mij kan betekenen. De eerste avond voel ik me onrustig, ik vraag me af wat me bezield heeft om een week vakantie door te brengen in het klooster met mensen die ik niet ken en dan ook nog in stilte.
In de loop van de retraiteweek ga ik juist de stilte steeds meer waarderen. Ik voel dat er ruimte ontstaat om God toe te laten en met Hem te zijn.
Heer die mij ziet zoals ik ben; ik voel me geborgen bij God.
Daarnaast heeft het me verwonderd hoeveel je kunt zeggen zonder woorden, in stilte.
Ik ervaar een serene, positieve energie in het klooster in Oosterhout.
De persoonlijke begeleiding heb ik positief ervaren om mijn contact met God te stimuleren en gaande te houden.
De retraiteweek heeft me spiritueel gevoed.
Ik voel me beter in staat te leven in een voortrazende, onrechtvaardige, chaotische maar ook liefdevolle wereld.
God met mij….. en ik met Hem.
Gods zegen voor de begeleiders.

Lieve groet,
Gea

Ik heb me aangeraakt gevoeld

Er is zoveel gebeurd dat ik het gewoon moeilijk vind om te kiezen. Allereerst heb ik me vooral heel erg thuis en welkom gevoeld, in de warme sfeer van het klooster, het zo integer begeleiden van ons door jullie beiden, waardoor ik me heel verbonden heb gevoeld met iedereen ook al spraken we nauwelijks met elkaar en wisten we heel weinig van elkaars achtergrond.
Ik had een bijbel meegenomen van thuis waarvan ik moet zeggen dat ik daar bijna nooit in las. Nu ligt deze bijbel naast mijn bed en vind ik het fijn om daar elke dag toch iets uit te lezen.
Er zijn ogenblikken geweest tijdens de retraite dat ik me intens gelukkig heb gevoeld, bijna of het te veel was. Zoveel geluk voelen dat kan bijna niet en toch heb ik dit ervaren. Er waren ook momenten van tranen, soms van verdriet, soms van ontroering. Ik heb me aangeraakt gevoeld door, hoe zal ik het zeggen, iets wat boven het gewone persoonlijke uitgaat, voor mij toch de God in mij. Hieraan terugdenkend kan ik me alleen maar heel dankbaar voelen en door deze ervaring is mijn vertrouwen meer verdiept. Ook in moeilijkere tijden weet ik, ik ben niet alleen, in mij is iets wat groter is dan mijn persoonlijke ikje. Onder alle storm aan de oppervlakte is daar een plek waar gewoon rust is en waar het stil is. De stilte in de retraite en het even niet meer hoeven zorgen voor allerlei dagelijkse dingen, hebben er zeker aan bijgedragen dat ik deze plek in mij kon gaan voelen. Even niet meer nadenken over alle zorgen van thuis en deze loslaten, iets wat voor mij heel moeilijk is.

Ik lag aan scherven op de grond.
De rust die was ik kwijt.
Tot doorleven nauwelijks bereid.
Mijn hart was zo verwond.

Ik ben de tuin diep ingegaan.
Eerst bang nog te verdwalen.
Gedachten die maar malen.
Een stem die riep mijn naam.

Kostbare schat in mij verborgen.
Mocht ik ontdekken deze week.
Wat eerst alleen maar donker leek
Gloort nu als nieuwe morgen

Trudy

Wat een uitdaging en wat een geweldige ervaring

Geen idee wat ik kon verwachten: voor het eerst alleen, voor het eerst in een klooster, voor het eerst een week lang in de stilte leven.
Met een gevoel van diep verlangen, vol vertrouwen dat dit goed voor mij is, sta ik maandag 18 juli ruim een uur te vroeg op het parkeerterreintje van het klooster.
Overtuigd dat ik ook spiritueel word geholpen, kijk ik een uurtje later blij verrast mijn ‘cel’ rond: super-de-luxe, helemaal goed!
Vanaf dat moment ging het heel snel: de kennismaking, de stilte in, de themabijeenkomsten/de maaltijden/de kerkdiensten/verwerken… ik had het er in het begin gewoon druk mee!
In mijn leven ervaar ik de zogenaamde ratrace dagelijks. Dan loop ik snel voorbij aan dingen; niet in de laatste plaats mijzelf. Het is daarin lastig voor mij om mijn hart te blijven volgen, zonder oordelen de (werk)dag in te gaan en de dingen minder persoonlijk te nemen.
Ik wil graag in de stille retraite intens stilstaan bij wat er op dat moment diep in mij leeft.
Bijzonder verrijkend in dit proces was de dagelijkse begeleiding van Antoinette. Samen met haar kon ik alles bespreken. Zo hebben we gekeken naar manieren om ook in de ratrace met vertrouwen in mijn eigen mogelijkheden, te leven.
Het is een bijzonder fijne belevenis geworden. De begeleiders van de Franciscaanse Retraite hadden alles werkelijk heel goed voor elkaar. De themabijeenkomsten waren helemaal afgestemd op de diensten in de kerk, ’s-ochtends kon je onder begeleiding al heerlijk buiten de dag ‘instromen’ en ook de zusters waren geweldig en heel behulpzaam.
Kort en goed: ik heb van de week genoten. Als t even lukt ga ik volgend jaar weer !!

Margôt Scholten

Op Adem komen

Een kinderhand is gauw gevuld.
Volwassenen kunnen er nooit genoeg van krijgen.
Er blijft altijd iets te wensen over.
De stille retraite is een gelegenheid om alle wensen voor de toekomst,
alle bagage van ons verleden onder de loep te nemen.
We kunnen voor even de zware rugzak van het alledaagse leven afdoen.
Op adem komen in het moment.
Onze toevlucht zoeken in de oase van het minderbroederklooster in Megen
De vaste, regelmatige orde van de dag, de koorgebeden en maaltijden samen met franciscaner broeders, onze eigen retraitebijeenkomsten en de individuele gesprekken met onze twee begeleiders scheppen rust en ruimte.
Zo opent zich een mogelijkheid om gehoor te geven aan een stem diep in ons binnenste,
die we door de dagelijkse drukte maar al te graag de mond snoeren.
En laat dat nu geweldig aansluiten op het motto van de bezinningsdagen: ‘Let goed op hoe je luistert!’ (Lucas 8,18a)
Bij aankomst in het klooster zitten we wat onwennig naar elkaar te kijken
en omdat we allemaal verlangen naar deze stille retraite,
maken we elkaar en Jan en Ricky, die ons op deze tocht zullen begeleiden,
deelgenoot van onze intenties.
En dan zwijg je bijna een week lang met en naast elkaar en in die stilte groeien we als boompjes in een beschutte boomgaard.
We wortelen in gebed, zang en meditatie. Onze takken worden bewogen door de adem van de Geest.
En ook de Geest van de heilige Franciscus wordt haast tastbaar in dit oude klooster.
Wanneer tenslotte de stilte wordt ‘gebroken’ – een kostbaar en intiem moment – blijken we naar elkaar te zijn toegegroeid.
Bij het afscheid voel ik me lichter. De zware rugzak waarmee ik arriveerde heb ik onderzocht;
veel ervan heb ik weggedaan, losgelaten. Hoe minder ik bezit, hoe minder ik heb te verliezen.
En wat mij rest kan ik uit handen geven, vertrouwend dat mij van Hogerhand wordt gegeven wat ik nodig heb.
Hoe meer ik mijzelf geef, wegschenk, hoe meer ruimte er in me ontstaat om te ontvangen:
In dankbaarheid en liefde.

Monica Bot

Terug naar eigen bron

Ik heb de retraiteweek als bijzonder rijk ervaren. Een rijkdom om, te midden van mooie mensen en waardevolle bezinningsmomenten, terug te mogen gaan naar onze eigen bron. Met de uitdaging om in die verbinding te blijven staan, ook na de retraiteweek, ook in de alledaagse zaken die weer op ons afkomen.
Een verhaal van een mederetraitant had me hierin getroffen.
Tijdens een wandeling over de dijk, genoot ze van de bloemen en plotseling kwam het vrolijke besef in haar op: ‘Ik ben net als de bloemen, ik hoef alleen maar te zijn”.
Zijn versus doen. Inspiratie versus realisatie. Het lijken nogal eens twee polen te zijn waartussen ruis en spanning ontstaat.
Martin Buber schrijft in zijn boekje: ‘De weg van de mens’:
God zegt niet: ‘Deze is een weg die tot Mij voert, gene echter niet’, maar Hij zegt: ‘Alles wat gij doet, kan een weg zijn tot Mij, mits gij het slechts zo doet, dat het u tot Mij leidt.’
Zo’n tekst heft de spanning niet op, maar slaat wel een brug tussen zijn en doen. En al lopend op die brug kunnen we besef ontwikkelen van hoe en waarheen we lopen.
Besef wat door een mederetraitant zo mooi genoemd werd: ‘Godsgevoel’.

Bram B

Voldoende spirit om mijn levensweg te vervolgen

De zondag voorafgaande aan de retraite reageerde mijn lichaam op de spanning. Waar ga ik aan beginnen!
Met rugzak aankomende, voelend als pelgrim, waren de eerste twee dagen zwaar. Ik ben het niet gewend om stil te zijn in een groep mensen. In mijn dagelijkse bestaan werk ik op een BSO en daar wordt wat gekwetterd door al die vogeltjes.
Tijdens deze week ben ik dankbaar voor de luisterende gesprekken en de vele aanrakingen van tekst en natuur.
Het Onzevader, wat ik dagelijks bid, kwam voor mij in deze week sterk naar voren. Dit heeft voor mij doorgewerkt in het vinden van rust. Zo binnen, zo buiten.
Vanuit het nu en richting de toekomst draag ik voldoende spirit met me mee om mijn levensweg te vervolgen. Dank voor de goede dagen.

Cecilia

Balsem voor mijn ziel

Ik heb de retraiteweek als zeer bijzonder ervaren. Het was weldadig om een week zoveel mogelijk in stilte door te brengen; die week was balsem voor mijn ziel. De stilte maakte ruimte voor zaken die diep in mij leven maar die ik in het dagelijkse leven, helaas, nauwelijks aandacht geef. Door die stilte, door de bijzondere, serene omgeving van het klooster en Megen, door de groep waarin volgens mij ieder zich geborgen voelde en door de aandachtige en warme begeleiding van Ricky en Jan heb ik mijn geloven volle aandacht kunnen geven, belangrijkste reden waarom ik aan de week ging deelnemen. In die retraiteweek is mijn geloven herboren. Een mooier geschenk kan ik mij niet indenken. Ik ben dan ook na afloop gesterkt en dankbaar mijn gewone leven weer ingegaan.

Berrie Lommers

Te weten dat God altijd bij ons is…

Ik wil laten weten hoe deze week mij bevallen is.
Een beetje onzeker bij de start, maar al gauw was ik er thuis. Het was ook een thuiskomen bij mijzelf. De stilte heeft mij héél goed gedaan en meer vertrouwen gegeven waar ik voor sta. Geloven in mijzelf. En dat hoef je niet alleen te doen. Te weten dat God altijd bij ons is (bij mij, bij jou) en natuurlijk weet je dat wel, maar in zo’n week kom je ook dichter bij God. Dat heb ik zelfs persoonlijk héél sterk mogen ervaren tijdens een eucharistieviering in de mooie kapel samen met de zusters.
En het werkt nog steeds na. Ik vond het een cadeau om met deze groep een week samen te zijn op zo’n mooie plek. Want de momenten om in stilte te genieten van de mooie natuur waren er ook.
Ja, ik ben er een stuk rijker door geworden. Met veel dankbaarheid kijk ik terug op deze retraite week.

Joke Koolen

Laat mij zijn als klei in Uw handen

In maart 2014 mocht ik een stille retraite meemaken. Wat een zegen! Ik ging erheen met een open houding en er is veel moois gebeurd. Door stil te zijn kan God heel direct contact met je hebben heb ik ontdekt.
Het gaat voor hier te ver een gedetailleerd “reisverslag” te maken, maar ik kan wel zeggen dat ik erg gezegend ben deze week. Ik mocht een psalm schrijven voor en met God!
Ik mocht als gereformeerde meer kennis maken met de RK tradities en gewoonten. Ook mocht ik leren “te zijn” in plaats van “te doen”. Samen met de broeders getijdengebeden houden, vieringen onder andere met de zusters clarissen. Bijzondere vieringen meegemaakt. Maar wat altijd aanwezig was, was de stilte. Ook in en rond vieringen was er de stilte. Prachtig!
Mijn vrouw deed mee met de internetretraite, dat was ook bijzonder om zo verbonden te zijn.
Iedereen die meer van God wil ontdekken, zichzelf eerlijk vragen durft te stellen zal zeker een heel mooie week hebben! Deze hoorde ik laatst: de stilte is zendtijd voor de Heilige Geest.
Mijn smart Phone gaat vaker op “vliegtuigstand”!
Mocht iemand meer willen weten, dan ben ik bereikbaar via info@stilleretraites.nl.

Gebed
Laat mij zijn als klei in Uw handen, als was zijn in Uw hand
Laat mij zijn als een boom, geplant en geworteld aan Uw rivier
Laat mijn onzekerheid geen invloed hebben, of teveel verstand
Laat mij zijn een dienaar, maar wel één op Uw manier

Zoals de wieken van de molen blijven draaien door de wind
Zo draaien zij maar door, er wordt geen slag gemist
Zo wil ik mij laten leiden door de wind van Uw Geest, als een kind
Zo wil en ga ik het volle leven weer in: rustig maar beslist!

Mark Adema