Het mosterdzaadje groeit
De stilte week november 2018 in Brecht was als een thuiskomen. Thuiskomen in een serene stilte die sprak. God en Jezus spraken overal. Tijdens de diensten, en vooral ook in de mooie natuur buiten. Ik voelde me met alles verbonden. God is overal. Er is geen plek waar Hij niet is! Niet alleen in kerken kloosters en kathedralen, maar vooral ook in de natuur en in mijn hart, wat ik nu dus niet alleen weet als kennis met mijn hoofd, maar dat ik echt heb mogen voelen. En door het voelen wordt het echt.
En nu ruim 1 maand later, voel ik dat wat er in werking is gezet nog steeds groeit, het mosterdzaadje heeft zich geworteld, en groeit nog steeds!
Anneke
Wanneer ik leger word, kan God meer binnen komen
De stilteweek in het klooster heeft me erg goed gedaan.
Het bracht me rust en ruimte.
Vragen vielen weg en mijn hart en mijn zintuigen gingen open.
Ik heb ervaren dat wanneer ik leger word, God meer binnen kan komen.
Dat voelt heel rijk.
Ytje
De weg naar mijn diepere zelf
De stilte week in november 2018 te Brecht heeft de verbinding met mijzelf hersteld. De warmte en liefde in mij heb ik weer mogen ervaren, het mosterdzaadje is weer gaan groeien en bloeien. Voelt meer dan goed op weg naar het feest van licht, warmte en liefde.
Dit heb ik mogen beleven met mijn lieve en warme stiltegenoten en de begeleidsters Anneke en Antoinette.
Ik heb de weg naar mijn diepere zelf weer mogen vinden en beleven.
Rienk
Langzaam ontstaat er rust van binnen
Terugblik retraite week in Brecht van 12 tot 18 november 2018
We zijn begonnen met de stilte, ik heb er heel erg naar uitgekeken. Het leek zo fijn, 1 hele week de tijd voor God, de bron van mijn bestaan.
Ik heb de eerste Vesper meegemaakt met een stilte van 15 minuten, er is nog geen rust binnen in me maar het voelt vertrouwd. God met mij en ik met Hem…
Ik ervaar ook weerstand in mij; wat doe ik hier, het is koud en donker in de kerk, de zusters zitten ver weg, ik kan ze niet zien en voel me daardoor niet met hen verbonden.
Het kost me 3 dagen van onrust, ontevredenheid, onmacht, kritische uitlatingen over wat anders moet volgens mij, onbegrip over mezelf, huilen en praten.
Elke keer dat ik bij mijn begeleidster naar binnen ga denk ik niets te hebben om over te praten, maar eenmaal binnen komen de woorden als een waterval en wordt de brei die me bezig houdt overzichtelijk en leer ik anders te kijken. Langzaam ontstaat er rust van binnen.
Ik waardeer de stilte steeds meer. De verschillende samenkomsten elke dag bieden structuur en ik heb tijd en aandacht voor God en de natuur.
Ik voel me dichtbij God, wat een kostbaar geheim, ik ben nooit alleen.
Ik kijk dankbaar en liefdevol terug op een goed georganiseerde week in Brecht.
Groet, Gea