Jaarlijks archief december 31, 2019

Gunnende liefde

De gunnende liefde van mijn partner bracht mij mede in Brecht. Zij gunde mij na een tropenjaar in ons bestaan deze week en nam daarvoor zelf een week verblijf in een zorghotel voor lief. Chapeau!
Deze week heeft mij rust en energie gebracht. Ik heb bijgetankt en mijn franciscaanse hartkamer is weer helemaal doorbloed geraakt. Ik heb genoten van het meedeinen op het kloosterritme. Het meest bijzondere vond ik de dagelijkse nachtwakes om 4.30 uur (geen verplicht onderdeel van het programma, maar voor mij verrijkend), de dagelijkse Eucharistievieringen met een priester die elke dag voorging alsof het zijn eerste keer was en de dagsluiting/completen met de afsluitende zegen door de tijdens onze week ingezegende abdis.
Tijdens deze week ook de kracht van non-verbale communicatie weer eens nadrukkelijk ervaren… (bijna) woordeloze verbondenheid. Ik heb veel geschreven. Sommige teksten met andere oren gehoord of verstaan. Gezien met andere ogen. Een uitgebreid aanbod vanuit de begeleiding waarvan een groot deel gelukkig ter vrije keuze. Daardoor een programma met veel ruimte.. voor mij vooral ook wandelruimte om opnieuw contact met mijn pelgrimsziel te kunnen maken. De dagelijkse vieringen en het dagelijkse begeleidingsgesprek reikten voldoende aan om op te herkauwen.
Kortom een aanrader en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. En… die stilte is best te doen!

Marijn

Fier

“Laudate e benedicete mi Signore, laudate”

Op adem gekomen, al weer vier weken geleden in de Belgische Kempen genoten van de stilte in de natuur rond en in de Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth (Brecht), samen en alleen met anderen retraitanten binnenste buiten en buitenste binnen gekeerd delend in een opmerkelijke leefweek. Kort samengevat in het elfjesgedicht ‘Fier’, naar een ooit van een verpleegkundige ontvangen Borduurwerkje, “Het touwtje springende meisje”. Dat schilderijtje was in de Stille week in Brecht mijn kernpunt.

Hoor
ik zweeg
over alle ellende
aandachtige mensen omarmden mij
Leven

Leven
aandacht voor vele mensen
is mij gegeven
hoor, zie
geheim

Geheim
in elkander
vier het leven
meisje, moeder, mens, oma
liefdevol

Liefdevol
zichtbaar onzichtbaar één zijn –
in vertrouwen delen
groot geschenk
Vieren

Willemijn

Namen voor God

Een vermoeden, een geloven, een twijfel of een vertrouwen:  allemaal hebben we zo onze eigen verhouding met de Ene Onnoembare.  Meestal ervaren we onze band met God in alle bescheidenheid.  Vaak ervaren we ook helemaal niets van God.  En soms even… als het ons toevalt..  iets bijzonders.
Pogingen om dit met ons verstand te begrijpen of te vatten zijn vruchteloos.  God valt buiten het gebied waar wij kennis over kunnen hebben,  zo concludeerde de filosoof Kant.
Wel geeft God in de Bijbel zijn naam prijs als Mozes hem daar in de woestijn om vraagt.  De naam die Mozes te horen krijgt  is raadselachtig: ‘Ik zal er zijn vanwege dat ik er zal zijn’. Mysterieus, een soort omschrijving van Aanwezigheid, die er is. Voor ons. Voor mij. Een beweeglijke identiteit die voortgaat en aantrekt zoals brandende vlammen in een levend vuur.

Een lange stoet van mensen is minder – of meer –  bewogen en geraakt door die Ene. Franciscus van Assisi schreef een lofzang op God, waarin hij hem eerst Heilig en Koning noemt. Vervolgens Drie en Één, het Goede, en vele andere omschrijvingen, maar liefst 33 in totaal. Als teken dat deze God eigenlijk alle namen past.   Meer nog… dat ieder van ons haar/zijn eigen ervaring met de Aanwezige Ene God namen, titels en gevoelens mag geven. Persoonlijk zoals die ten diepste bij onszelf passen.  Zelfs al zou die naam  ‘afwezige’  heten.

Misschien word je je in een moment van stilte ook bewust van jouw eigen ervaring met God,  en.. kun je daar ook een naam of omschrijving aan geven.  Alleen bekend in jouw hart en bij die Ander.

Dat het zo mag zijn.
Kok Klever

Kruis van San Damiano

Een impressie van onze afgelopen stille retraite in Megen kan alleen maar beginnen met het kruis van San Damiano en het gebed dat Franciscus voor dit kruis gebeden heeft. Want dit kruis stond prachtig in een hoek van onze meditatieruimte opgesteld. En het gebed … dat hebben we in de loop van de week vele malen door ons heen laten gaan. Hardop en in stilte, meditatief en in een verdiepend gesprek dat we extra hadden ingelast. En ja … wat verwacht God van ons? Die vraag voer ik eigenlijk altijd met me mee en speelde ook voor diverse deelnemers. Hoe om te gaan met persoonlijke sores, ziekte of het met pensioen gaan? Wat zou God mij kunnen ingeven? Veel! Was de ervaring, vooral in de stilte.

Ondanks dat de gastvrije broeders in Megen zich regelmatig vergisten en toch een praatje begonnen. We hadden een prachtige week voor wat het weer betreft: wat een kadootje als je dan met de ochtendwandeling de dijk opkomt en een hemel vol prachtig oranje/paars/blauw/ enz. ziet. God was met ons, ook in de herfstkleuren van de Hof van Lof. En in ons hart. Waarbij ondanks / dankzij de stilte een saamhorigheid ontstond die haar vruchten afwierp in het vertrouwen dat we elkaar op de slotavond bleken te geven. Voldaan en ‘in rust’ zijn we weer huiswaarts gekeerd.

Voor mij de eerste keer als begeleider zo. Het heeft voor mij persoonlijk ook echt verdiepend gewerkt, maar ja … dat kon ook niet anders met zo’n centraal Franciscaans Thema! Dat is toch wat we verwachten, toch?

Kok Klever

Samen zijn, wie wij ten diepste zijn

Onlangs nam ik voor een tweede keer deel aan een franciscaanse stille retraite bij de broeders in Megen.
Zes dagen lang stilte is voor mij niet het moeilijkst. Zes dagen lang mij niet volstoppen met allerlei klusjes, kranten en boeken, dat is het voor mij een grotere uitdaging.
Zes dagen optrekken met een groep mensen waarvan je alleen de naam weet, kort iets hebt gehoord over waarom ook zij voor een stille retraite kiezen, en verder niets.
Niet afgeleid door allerlei feiten van hun dagelijks bestaan, hoor en zie ik wat zij inbrengen in onze dagelijkse vieringen, wat hen beweegt.
Dat is voor mij het mooiste van deze weken. Samen zijn, wie wij ten diepste zijn.

Moni