In 1986 ging ik voor het eerst naar een klooster. Van een kennis hoorde ik dat hij een tante had die non was en in het clarissenklooster in Megen woonde. De eenvoud, het getijdengebed, het zingen raakten me. Er ging een wereld voor me open en ik werd nieuwsgierig om meer over Franciscus en Clara te horen. Ik ging tijdens mij studie Duits regelmatig studeren bij de clarissen in Megen en bezocht dan de vieringen. In 1988 volgde ik in Amsterdam een cursus over het leven van Franciscus `De Arme die zingt`. De levensgeschiedenis van Franciscus sprak me aan. Hij zag na zijn bekering Christus in de ogen van de melaatse, mensen aan de rand van de maatschappij en maakte radicale keuzes. De geschriften van Franciscus en Clara zetten me aan het denken over de keuzes die ik zelf maakte. Bij Franciscaanse activiteiten (bijv. de Pinkstervoettocht en leesgroepjes) ontmoette ik mensen die aandacht hadden voor milieubewust en eenvoudig leven, spirituele ontwikkeling en betrokkenheid op mensen die vaak weinig kansen krijgen in de maatschappij. Ik voelde daar vrijheid om mijn godsbeeld te verruimen en ervaarde meer speelsheid dan in de kerk. Langzamerhand werd ik ontvankelijk voor de stilte waarin de Eeuwige zich kan tonen. Ik kreeg meer behoefte aan stiltemomenten thuis, aan creatief bezig-zijn met bijbelse woorden door o.a. het scheppingsverhaal te schilderen. De door de Franciscaanse Beweging aangeboden 3-jarige cursus `De weg van het contemplatief gebed` hielp me om mijn eigen contemplatieve weg vorm te geven. Graag geef ik door wat ik in de Franciscaanse wereld en daarbuiten heb ontvangen.
In het dagelijks leven probeer ik contemplatief te leven. Daarnaast heb ik het mooiste werk dat er bestaat: mensen persoonlijk begeleiden op hun geestelijke weg en cursussen geven in christelijke stilte-meditatie, en met groepen via de methode lectio divina mystieke teksten lezen. Ik ben bij het Titus Brandsma Instituut opgeleid als geestelijk begeleidster, en ben ook begeleidster van de ignatiaanse geestelijke oefeningen, opgeleid bij de jezuïeten. In de periode 2003-2007 heb ik als zuster in de monastieke gemeenschap van Jeruzalem (stadsmonniken) te Parijs en Brussel geleefd. Na mijn terugkomst in Nederland heb ik een eigen praktijk opgebouwd. Christelijke meditatie heeft mijn geestelijk leven zeer verdiept en tot leven gebracht. Een persoonlijke Godsrelatie staat voor mij centraal. Verschillende stappen heb ik gezet in mijn leven om te zoeken naar mijn plek in de wereld, ik ben Gestalt-therapeute geweest, en docent drama, en Frans. Zie mijn website voor meer informatie: https://sites.google.com/view/mystiek-en-meditatie/home . Voordat ik mijn weg vond in de christelijke spiritualiteit en mystiek heb ik me verdiept in andere religieuze stromingen zoals het boeddhisme en de Joodse mystiek. Franciscus en Clara spreken me aan in hun eenvoud, diepte en lichtheid.
Van jongs af aan speelt geloof voor mij een rol en vooral het zoeken naar de ontmoeting met God. De spiritualiteit van Benedictus helpt me om gebed en ontmoeting deel te laten zijn van mijn gewone dagelijkse leven. En om richting te geven aan wat ik doe en steeds opnieuw te oefenen in het afstemmen van mijn binnen- en buitenwereld op elkaar. Franciscus is voor mij de man die van de hele schepping houdt, van leven in vrede met iedereen. Hij volgt de weg van het hart. Ik begeleid mensen in verandering en het (opnieuw) ontdekken van richting, talenten, valkuilen en mogelijkheden. Dat doe ik sinds een kleine tien jaar op basis van psychosynthese, een methode ontwikkeld door R. Assagioli die ervan uitgaat dat ieder mens in staat is om zin en richting te geven aan zijn of haar leven en zo tot volledige ontwikkeling te komen, ongeacht en misschien wel dankzij, tegenslagen. Zie verder: http://psychosyntheticus.nl/profiel/astrid-roggen/. In persoonlijke begeleiding, coaching en retraites, ervaar ik dat mensen op adem willen komen, los willen komen van werk, gezin en sociale media om in die gevulde stilte opgeladen te kunnen worden. Dit stilstaan bij wat er zich voordoet geeft de mogelijkheid om ervoor te kiezen eens anders te doen dan anders (of juist niet), en meer zicht te krijgen op het leven en te weten waardoor je je wilt laten leiden.
Vele jaren volgde ik een stille retraite bij de Franciscanen, dankbaar kijk ik daarop terug. In 2023 kwam het verzoek of ik mee wilde draaien in de organisatie en de begeleiding. Graag stel ik mezelf daarom even kort aan u voor. Van huis uit zag ik, geboren in 1954, bij mijn beide ouders twee heel verschillende vormen van geloofsbeleving, dit maakte al jong indruk op me. Op mijn 34ste ging ik theologie studeren, naast een gezin, af en toe een baan was ik daarmee jaren bezig. Wat als hobby begon, werd gaandeweg een passie en in 2005 werd ik bevestigd als predikant, een boeiend vak, waarin ik al zoekend mijn eigen weg vond. Tot mijn pensionering werkte ik in twee Protestantse gemeenten. Mijn belangstelling voor de heel persoonlijke spiritualiteit zorgde ervoor dat ik me hier meer op wilde richten en in wilde specialiseren. Daarom volgde ik de opleiding Geestelijke begeleiding aan het Titus Brandsma Instituut in Nijmegen. De stille retraites van de Franciscaanse beweging ervoer ik steeds als een investering in mijn geloof en als een cadeau aan mezelf. Meedoen in de organisatie en in de begeleiding van de retraites past dan ook bij mij. Ik hoop zo behulpzaam te kunnen zijn bij de spiritualiteit van hen die op mijn pad komen. Worden wie je ten diepste bent, is voor menigeen een hele zoektocht en zo nu en dan een week stil zijn om zo te luisteren naar je diepste verlangens kan vaak helderheid geven. Momenteel ben ik als "Kloosterling buiten de poort" verbonden aan klooster Westerhûs te Hilaard in Friesland. Daarnaast ga ik regelmatig op zondag in wisselende gemeenten voor en heb ik een eigen praktijk als geestelijk begeleider.
Als per toeval ben ik bij de diepere lagen van het menszijn uitgekomen. Een studie Humanistiek, vervolgens werk als geestelijk verzorger in de ggz en langzamerhand steeds meer vorming richting spiritualiteit/geloofsbeleving. En het toeval blijkt steeds opnieuw aan te sluiten bij een diep gevoelde drijfveer. Me verbinden met dat wat er werkelijk toe doet, uitreiken naar wat ons overstijgt. Ik heb dat nooit bedacht toen ik me wrevelig van alles wat met geloof te maken had afwendde. Pelgrimstochten, stille retraites, de ontdekking van mystici, bepaalde filosofen en leermeesters hebben me op dat pad gebracht. En niet op de laatste plaats de mensen die ik ontmoet in mijn werk. Zij tonen mij dat er vele wegen tot ‘geloof’ leiden. Geloof tussen aanhalingstekens. Omdat ik dat heel breed zie. De woorden verschillen nogal eens, de intentie en het onderliggend verlangen zijn altijd gelijk. Het is ook het aansluiten bij het innerlijke weten wat als een rode draad door al mijn begeleidingsgesprekken loopt. De weg ernaar toe is voor iedereen anders en dat maakt het zo boeiend en verrijkend. Stilte kan helpend zijn bij het zicht krijgen op dat ‘weten’. Ik ervaar in de stilte van het klooster een gevoel van thuiskomen. Dat heeft ongetwijfeld met mijn katholieke jeugd te maken. Daarnaast ervaar ik het als een plek van ‘uitreiken’. Naar de a(A)nder. En hoewel het voeren van begeleidende gesprekken echt mijn passie is, onderken ik het belang van ook andere interesses. Zo bevind ik me wekelijks op het water in een roeiboot, werk in een bostuin, beoefen yoga en maak graag lange wandelingen. Ook in de omgeving van kloosters.
Ik kom uit een katholiek gezin en ben de oudste van 5 kinderen. Ik was een kind dat graag naar de kerk ging, een puber die zich hevig tegen het katholicisme verzette en een jong volwassene die naar ‘iets’ verlangde maar niet wist naar wat. De ontmoeting met zieken tijdens mijn studie HBO-verpleegkunde opende mij de ogen voor de kwetsbaarheid van het leven en zette mij op het spoor van theologie. In die studie heb ik me intens in het jodendom verdiept. Ik werd geestelijk verzorger in het ziekenhuis en ik kwam bij KRO/RKK radio terecht, waar ik ruim 20 jaar gewerkt heb. Het zijn jaren geweest van inspirerende ontmoetingen. Een reis door Tibet maakte mij dieper bewust van de schatten van mijn eigen katholieke traditie. Ik kwam veel in kloosters en raakte steeds meer geboeid door de mystiek. Bij het Titus Brandsma Instituut van de karmelieten in Nijmegen deed ik de opleiding geestelijke begeleiding. Mijn tuin leert mij ontvankelijk te zijn voor wat is, en is een spiegel voor de tuin van mijn hart. Ik heb zelf een paar keer meegedaan met de Franciscaanse Stille Retraites en daar ervaren dat in de stilte alle levenservaringen, verdrietige en blije, tot goede grond omgevormd kunnen worden, grond waarin nieuwe bloemen kunnen groeien. Momenteel werk ik in Den Haag in het oecumenisch Aandachtscentrum en als straatpastor.
De radicaliteit van Franciscus van Assisi, daar werd ik door geraakt toen ik in 1983 deelnam aan een kloosterweekend van de Franciscaanse Beweging. Hoe de Allerhoogste hem getroffen heeft en nooit meer heeft losgelaten. Hoe hij, de aanstekelijke en vrolijke Frans, mateloos was in zijn beleving en toewijding. Zijn geraaktheid, en die van Clara, inspireert mij nog steeds en heeft veel gevolgen gehad. Ik verhuisde destijds naar een Franciscaanse woongroep in Amsterdam en ging een jaar later theologie studeren. Ik nam deel aan de jaarlijkse Franciscaanse Pinkstervoettocht die ik vele jaren heb mee-georganiseerd. Mijn vrouw en onze kinderen zijn hier met mij nog steeds bij betrokken. Na de theologiestudie ben ik gaan werken als pastoraal werker in de parochies van de Zaanstreek. En van 2001 tot 2019 als geestelijk verzorger in de verpleeghuizen en zorgcentra in Heemskerk. Met veel aandacht voor huiskamerbijeenkomsten waar ik samen met een groepje cliënten rond een thema luisterde, zong en bad. Die Allerhoogste bleef me nabij, mijn bezieling heb ik ook vormgegeven in de leerhuizen mystiek die ik in mijn daaropvolgende betrekking bij de Doopsgezinden in de Zaanstreek begeleid heb. Nu ook dit dienstverband tot een einde is gekomen, leef ik op mijn/onze wijze eenvoudig en zo ‘groen’ mogelijk, betrokken bij vluchtelingen en moslims, met yoga en veel buiten. Een persoonlijke ervaring met een ernstige ziekte heeft me doen beseffen dat het leven in haar volle kwetsbaarheid nu geleefd moet worden. Samen onderweg, zoekend en zo mogelijk dankend om alles, door God aan ons gegeven.
In mijn geloofsleven heb ik de reis gemaakt van gereformeerd vrijgemaakt naar rooms-katholiek. Geraakt door de liturgie, symbolen en stilte in kloosters ging ik op zoek naar de betekenissen die daarachter liggen en toen ontstond er ruimte om een ander ja-woord te geven, zonder mijn dierbare wortels te verloochenen. Er blijkt meer gemeenschappelijke grond te liggen dan ik dacht en daar ben ik dankbaar voor. Bij de zusters Benedictinessen in Oosterhout heb ik veel retraites en studieweekenden gevolgd en dat doe ik nog steeds graag. Het is een soort onderhoud, een op adem komen, dat ik mis als het te lang uitblijft. Als docent reflectief schrijven maak ik onder de naam 'Papieren Spiegel' programma’s voor o.a. de advent en de veertigdagentijd en ik begeleid schrijf- en stilteretraites in kloosters, meestal rond de benedictijnse spiritualiteit, maar ook deze franciscaanse retraites. In beide spirituele tradities treft mij de eenvoud: het gaat om een innerlijke houding die heel praktisch tot uiting komt in wat en hoe je doet. Vanuit mijn achtergrond in bedrijfskunde en organisatieverandering ben ik me steeds meer gaan bezighouden met verandering binnen mensen, in het klein dus, of misschien is dat wel in het groot. Met een stille retraite spits je het oor van je hart en zo ontstaat er ruimte om jouw unieke antwoord te geven op dat wat je hoort. Ik luister graag met je mee.
Door mijn leven loopt al heel lang een franciscaanse rode draad. Als student MO-Geschiedenis kwam ik in het voorjaar van 1978 voor het eerst in een klooster. Het was tijdens een oriëntatieweekend over Franciscus bij de Clarissen-Capucinessen in Babberich. Het bleek een indrukwekkende kennismaking te zijn met een levensvorm die voorheen totaal vreemd voor me was. Naar aanleiding van dit weekend begon ik naast studieboeken ook bezinnende geestelijke literatuur te lezen. Het lezen van Het kasteel der ziel van Theresia van Avila bracht me in contact met een nieuwe wereld: de christelijke mystiek. Het boek zette me aan tot het vinden van mijn eigen geestelijke weg. Een en ander leidde tot mijn intreden in de orde van de Minderbroeders-Franciscanen in 1980. Tot 2009 maakte ik daar deel van uit. Ik deed mijn theologiestudie in Utrecht (1983-1988) en bekleedde daarna allerlei diaconale en pastorale functies. Aan het eind van mijn periode als lid van de broederschap woonde ik in het klooster van Megen en werkte er als gastenbroeder en jongerenwerker. Inmiddels ben ik alweer vele jaren gelukkig getrouwd. En nog altijd ben ik gemotiveerd om op allerlei manieren handen en voeten te geven aan de franciscaanse spiritualiteit. Als ‘custos’ (coördinator) in de regio Eindhoven, als gespreksleider op de Pinkstervoettocht, en als schrijver van ‘blogs’ en artikelen voor de website en het maandblad van de Franciscaanse Beweging. Maar die spiritualiteit beleef ik ook in de bloemen– en moestuin waarin ik sinds een aantal jaren tuinier.