Op Adem komen
Een kinderhand is gauw gevuld.
Volwassenen kunnen er nooit genoeg van krijgen.
Er blijft altijd iets te wensen over.
De stille retraite is een gelegenheid om alle wensen voor de toekomst,
alle bagage van ons verleden onder de loep te nemen.
We kunnen voor even de zware rugzak van het alledaagse leven afdoen.
Op adem komen in het moment.
Onze toevlucht zoeken in de oase van het minderbroederklooster in Megen
De vaste, regelmatige orde van de dag, de koorgebeden en maaltijden samen met franciscaner broeders, onze eigen retraitebijeenkomsten en de individuele gesprekken met onze twee begeleiders scheppen rust en ruimte.
Zo opent zich een mogelijkheid om gehoor te geven aan een stem diep in ons binnenste,
die we door de dagelijkse drukte maar al te graag de mond snoeren.
En laat dat nu geweldig aansluiten op het motto van de bezinningsdagen: ‘Let goed op hoe je luistert!’ (Lucas 8,18a)
Bij aankomst in het klooster zitten we wat onwennig naar elkaar te kijken
en omdat we allemaal verlangen naar deze stille retraite,
maken we elkaar en Jan en Ricky, die ons op deze tocht zullen begeleiden,
deelgenoot van onze intenties.
En dan zwijg je bijna een week lang met en naast elkaar en in die stilte groeien we als boompjes in een beschutte boomgaard.
We wortelen in gebed, zang en meditatie. Onze takken worden bewogen door de adem van de Geest.
En ook de Geest van de heilige Franciscus wordt haast tastbaar in dit oude klooster.
Wanneer tenslotte de stilte wordt ‘gebroken’ – een kostbaar en intiem moment – blijken we naar elkaar te zijn toegegroeid.
Bij het afscheid voel ik me lichter. De zware rugzak waarmee ik arriveerde heb ik onderzocht;
veel ervan heb ik weggedaan, losgelaten. Hoe minder ik bezit, hoe minder ik heb te verliezen.
En wat mij rest kan ik uit handen geven, vertrouwend dat mij van Hogerhand wordt gegeven wat ik nodig heb.
Hoe meer ik mijzelf geef, wegschenk, hoe meer ruimte er in me ontstaat om te ontvangen:
In dankbaarheid en liefde.
Monica Bot