De stilte
Verhaal van de retraite in Brecht.
Het was wennen om zo stil te zijn in de retraite in Belgie. In de loop van de dagen werd het stiller om ons heen. We ervaarden hoe het is: er te zijn.
Er te zijn: We hebben dat niveau geleidelijk zelf bereikt. We hadden er elkaar voor nodig om samen te leren zwijgen en elkaar daarin te respecteren.
Er te zijn: In de stilte is gehaastheid onbelangrijk. Als je dieper voelt vallen tijd en ruimte weg. In de stilte praat je steeds minder met jezelf. Het voortdurend hebben van meningen, oordelen over anderen kun je stoppen en toch blijf je dan jezelf.
Er te zijn: In de stilte kijk je steeds minder naar toekomst of naar verleden. Je komt als vanzelf in het hier en nu.
Er te zijn: Het praten, de omstandigheden, de dringende zaken van buiten worden steeds onbelangrijker.
Er te zijn: Moeiteloos glijden we erin door simpel stil te zijn. Ik laat het gebeuren aan mij en sluit mij aan. In de stilte voel ik me nu op het diepste niveau aanwezig.
Er te zijn: Op zielsniveau, moeiteloos, vanzelfsprekend.
Er te zijn: Pas dan komt er ruimte voor iets anders. Maar wat? Aarzelend durf ik het te zeggen; ruimte voor God.
In het mystieke hart zoals we die plek zouden kunnen noemen zal die aanwezigheid zich concentreren. Ik en God
In de stilte ben ik, al is het maar even, zoals ik ooit bedoeld ben te zijn.
Hans Kerklaan