Een hart dat open gaat
Met dankbaarheid kijk ik terug op de meditatie.
Een impressie :
Stilte,
Jouw ruimte betreden gaat niet vanzelf:
het vraagt aandacht, keus en lef
om de onrust te laten zijn
de pijn te voelen,
de angst te ervaren.
En door alles heen vast te klampen
Aan de stroom van liefde en een hart dat open gaat.
Sita
Ik kom zeker terug
Van de stilte genieten
Maak mij tot een instrument van uw vrede
Wat was het een prachtige week. Het motto was “Maak mij tot een instrument van uw vrede”. De
stille retraite in de Abdij van de Trappistinnen met de zusters, de mooie kerk, de gebedstijden die mij
bewust maken van de diepere betekenis die het leven heeft vond ik louterend.
Daarnaast waren er de liefdevolle aandacht en warmte van de begeleiding, de themavieringen en de
begeleidingsgesprekken die bijdroegen aan inkeer en het opzoeken van de stilte.
Een thema dat mij bijzonder aansprak was “innerlijke vrede”. Een opening naar rust en stilte in
jezelf, waar Jezus in je woont. Door de stilte kreeg diep verborgen pijn de kans omhoog te borrelen.
Onder begeleiding merkte ik dat Jezus mij vergeeft en dat ik daardoor ook mezelf kon vergeven.
Jezus is met mij, dat is voelbaar aanwezig. Dat heb ik in de retraite heel sterk ervaren en ik ervaar dat
nog steeds, tot op de dag van vandaag. Moeilijke dingen worden hierdoor zachter. Ik hoef het niet
alleen te doen.
Over een franciscaanse retraite
Weldadige stilte
Een Franciscaanse stille retraite is een week of een paar dagen doorbrengen in een klooster met een
groep gelijkgestemden. Je wordt met respect, aandacht en warmte begeleid in je zoektocht naar het
Hogere, naar wie je in je in werkelijkheid bent. De omgeving nodigt uit tot reflectie. In de stilte
gebeuren er dingen aan je waaraan je in de dagdagelijkse beslommeringen niet toekomt.
De gebedstijden in de kerk vormen een natuurlijke bijdrage aan je inkeer. Je leert vertragen, je hebt
de tijd om langer te verwijlen bij een woord, een regel of een thema dat je aanspreekt. Dat kan
louterend voor je werken.
De omgeving nodigt uit tot wandelen. Al wandelend in de stilte, zie je met verbazing hoe de
seizoenen vanzelfsprekend veranderen, hoe de bladeren zich vol vertrouwen laten vallen, hoe zich
bessen en vruchten vormen in de mooiste kleuren. Hoe wonderlijk is dit alles.
Sylvia G.
de stilte zoemt en trilt
de stilte zoemt en trilt
onrust
lopen
voorbij de modder
altijd maar weer gaan –
soms ergens kunnen zijn
kijken, zitten, voelen
hoe de stilte zoemt en trilt
kijken
hoe de koeien rennen
zien
hoe de bladeren glanzen
merken dat de modder opdroogt
niet meer kijken
voelen en stil worden
soms: rust
terwijl de stilte zoemt en trilt
De Hemel glimlacht
en ik glimlach terug
terwijl ik loop en zit
Mathilde
Brecht 2023
Retraite in Oosterhout maart 2023
Retraite in de Abdijhoeve in Doetinchem
Terugkijkende op de retraite week kan ik alleen maar schrijven dat ik heel blij ben dan ik aanwezig kon zijn. Het heeft me heel goed gedaan. De wijze waarop alles werd gedaan en aangeboden vond ik geweldig. De vragen bij de lezingen van de dag brachten me tot nadenken. De beide meditaties per dag waren inspirerend en rust gevend. Het kunnen mee bidden van de getijden met de Broeders Benedictijnen en ook het vieren van de Eucharistie was fijn. De mogelijkheid om dagelijks te spreken met je begeleidster vond ik prettig en goed. Wat ook fijn was is de mogelijkheid die je had om tussendoor te kunnen wandelen in de prachtige omgeving. Kortom, ik vond het een zeer geslaagde week onder zeer goed begeleiding. De bijkomende momenten waren de goede kamer die je kreeg en tevens het vegetarische eten was zeer goed. De stilte, de rust en goede verzorging van alles, heeft me zeer goed gedaan. Ik wens ieder alle goeds.
Zr. Jeanne Hommenga
Ik mag de lege ruimte zijn
In de stilte hoorde ik de wind ruisen
door de bladeren aan de bomen
en zag ik de rijp glinsteren
op de graspolletjes in het vroege morgenlicht
of rook ik de kruidige herfstgeur in het bos.
En stilletjes aan werd ik stiller, en leger, en ruimer,
ik werd een lege ruimte waarin een kaarsje brandde
dat ik mag behoeden.
Ik mag de lege ruimte zijn,
dat is genoeg.
Ytje
Niet alleen maar gemakkelijk
Voor mij is een stilteretraite niet alleen maar gemakkelijk. Het voelt bij tijden ook taai en het is confronterend. Maar het heeft me (weer) veel opgeleverd: Een steviger basis onder mijn spiritualiteit, en een diep bewustzijn dat ik mijn leven anders wil inrichten, met meer rust en ruimte.
Pauline
De stilte
Verhaal van de retraite in Brecht.
Het was wennen om zo stil te zijn in de retraite in Belgie. In de loop van de dagen werd het stiller om ons heen. We ervaarden hoe het is: er te zijn.
Er te zijn: We hebben dat niveau geleidelijk zelf bereikt. We hadden er elkaar voor nodig om samen te leren zwijgen en elkaar daarin te respecteren.
Er te zijn: In de stilte is gehaastheid onbelangrijk. Als je dieper voelt vallen tijd en ruimte weg. In de stilte praat je steeds minder met jezelf. Het voortdurend hebben van meningen, oordelen over anderen kun je stoppen en toch blijf je dan jezelf.
Er te zijn: In de stilte kijk je steeds minder naar toekomst of naar verleden. Je komt als vanzelf in het hier en nu.
Er te zijn: Het praten, de omstandigheden, de dringende zaken van buiten worden steeds onbelangrijker.
Er te zijn: Moeiteloos glijden we erin door simpel stil te zijn. Ik laat het gebeuren aan mij en sluit mij aan. In de stilte voel ik me nu op het diepste niveau aanwezig.
Er te zijn: Op zielsniveau, moeiteloos, vanzelfsprekend.
Er te zijn: Pas dan komt er ruimte voor iets anders. Maar wat? Aarzelend durf ik het te zeggen; ruimte voor God.
In het mystieke hart zoals we die plek zouden kunnen noemen zal die aanwezigheid zich concentreren. Ik en God
In de stilte ben ik, al is het maar even, zoals ik ooit bedoeld ben te zijn.
Hans Kerklaan
Geprezen o Heer
Geprezen o Heer en geloofd en gedankt, Laudate omnes gentes, Bleibet hier, wachet mit mir, nog dagenlang zinderen de liederen en gebeden door mijn hoofd en hart. Een retraite is een prachtige ervaring. Het is een tijd waarin je de rust krijgt om God te zoeken, je te door Hem te laten vinden. De wandelingen in de natuur, de gebedstijden in de kerk, het gezang van de broeders, de begeleidende gesprekken, de meditaties, de themavieringen, het samen stil zijn, dit alles brengt je dichter bij Hem en wellicht de antwoorden op de vragen waarmee je misschien naar de retraite gekomen bent. Mijn ervaring is dat er in elke retraite wéer een diepere laag in mezelf wordt aangeboord, waarvan ik eerst het bestaan niet vermoedde. Elke keer kijk ik weer verlangend uit naar die mooie tijd, waarin ik alle tijd en liefdevolle steun krijg om die ruimte te verkennen waar de Aanwezige zich vol genade laat vermoeden.
Sylvia
Lokroep van het onuitsprekelijke
Stille Retraite Doetinchem 2021
Het was de 5e keer dat ik bij de Franciscaanse beweging een week in stilte ging, zo bijzonder, zo kostbaar… de Lokroep van het onuitsprekelijke…
Ja daar voelde ik hét weer even, zo nu en dan, zo graag zou ik het vasthouden.
Catharina Visser verwoordde het zo mooi in onderstaand gedicht ‘Icoon’.
Corrie Bark
ICOON
Er schuilt een gedaante in mijn eigen ‘ik’
die anders is en levendiger en vrijer
die in zichzelf geen muren kent en tralies
geen eigendunk heeft en geen geldingsdrang
die zich weet los te maken uit de windsels
van angst en gal en treurig zelfbeklag
die opent en ademt in de ruimte
en luisteren wil, geduld heeft, troosten kan
en minnend inziet wat een ander bezielt
die geen bedenkingen, geen grenzen kent
en lachend geeft en deelt vanuit een wijds besef
dat allen op de aarde één zijn
en dat geen lot ons breken kan
omdat wij gronden in de echte liefde
Soms in het donker kijkt dat diepste ‘ik’ mij aan
en ik herken het als de levende icoon
van wat ons ooit is aangezegd:
de nieuwe mens in mij en iedereen verborgen
zo ver, zo ver – maar onder ons bereik
Catharina Visser
Weten van het niet weten
In september 2021 verbleef ik in de Willibrordsabdij in Doetinchem bij de monniken die leven volgens de regels van Benedictus. De dag op zich was, voor hen, o.a. gevuld met 6 maal daags een samenkomen in de abdij. Een hele mooie, bijzondere sfeer was daar voelbaar en dan m.n. tijdens de completen om 20.30. Na het lezen van de psalmen en het zingen, gingen de lichten uit in de kapel; alleen vóór bij het altaar bleef een klein lichtje branden. Een serene, en voelbare, rust en stilte heerste er minutenlang, waarna een monnik door het middenpad naar achteren liep en 3 maal de klok luidde, waarna weer 1 minuut stilte. Dit het werd 3 keer herhaald.
Ik kan nu nog beleven hoe ik dat heb ervaren; zo overweldigend en sereen. Ik had echt het gevoel dat er ergens in de wereld of daarbuiten een wonder op dat moment gebeurde. Het was een weten van het niet weten. En ik was blij het niet te weten.
Later werd mij verteld dat het het Angelus gebed was.
Al met al heeft de week mij innerlijke ruimte gebracht. Weer opnieuw mijzelf onder de loep heb genomen; wat is nu belangrijk in mijn leven; wat heb ik te geven, maar meer nog in hoeverre sta ik open om te kunnen ontvangen?
Hilly
Vanuit het stedelijke rumoer
Vanuit het stedelijke rumoer
In de stilte van een klooster
Vanuit de regen
In het zachtjes druppelen
Van liederen en gebeden
Het bedachtzaam schuifelen van velen
Vanuit een plaats met oordelen
Naar een plaats met ruimte
Van een plaats zonder het één
Naar een plaats als geen ander
Van een dorst nooit gelest
Naar het eten in stilte,
Van het zoeken naar een doel
Naar het vinden van een weg.
Daryl
Vertrouwen
Van 13 tot en met 19 september weer een stille retraite mogen volgen. Dit keer in Doetinchem. Eén woord uit het thema van die week, blijft nog steeds bij mij, namelijk “vertrouwen”.
Vertrouwen dat wat er speelde in mijn leven de afgelopen 2 jaar, een plek gaat krijgen. Dat ik door de stilte en de mediatie deze week, weer de rust en kracht vind om door te gaan.
Het was heerlijk om een week in stilte door te brengen. Heerlijk ook dat wij nog niet mee mochten zingen in de abdijkerk zodat ik kon genieten van het gezang van de monniken.
De gesprekken met mijn individuele begeleider waren vertrouwd en open. Fijn om over de teksten door te praten.
Iets wat ik mee neem naar huis is thuis een hoekje maken waar ik in alle rust kan gaan zitten mediteren. Merkte dat ik dat wel heel erg heb gemist.
Al met al kan ik zeggen na deze week: ik heb vertrouwen in de toekomst en mag mij door Jezus laten leiden op mijn weg.
Els Geelen
Gunnende liefde
De gunnende liefde van mijn partner bracht mij mede in Brecht. Zij gunde mij na een tropenjaar in ons bestaan deze week en nam daarvoor zelf een week verblijf in een zorghotel voor lief. Chapeau!
Deze week heeft mij rust en energie gebracht. Ik heb bijgetankt en mijn franciscaanse hartkamer is weer helemaal doorbloed geraakt. Ik heb genoten van het meedeinen op het kloosterritme. Het meest bijzondere vond ik de dagelijkse nachtwakes om 4.30 uur (geen verplicht onderdeel van het programma, maar voor mij verrijkend), de dagelijkse Eucharistievieringen met een priester die elke dag voorging alsof het zijn eerste keer was en de dagsluiting/completen met de afsluitende zegen door de tijdens onze week ingezegende abdis.
Tijdens deze week ook de kracht van non-verbale communicatie weer eens nadrukkelijk ervaren… (bijna) woordeloze verbondenheid. Ik heb veel geschreven. Sommige teksten met andere oren gehoord of verstaan. Gezien met andere ogen. Een uitgebreid aanbod vanuit de begeleiding waarvan een groot deel gelukkig ter vrije keuze. Daardoor een programma met veel ruimte.. voor mij vooral ook wandelruimte om opnieuw contact met mijn pelgrimsziel te kunnen maken. De dagelijkse vieringen en het dagelijkse begeleidingsgesprek reikten voldoende aan om op te herkauwen.
Kortom een aanrader en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. En… die stilte is best te doen!
Marijn
Fier
“Laudate e benedicete mi Signore, laudate”
Op adem gekomen, al weer vier weken geleden in de Belgische Kempen genoten van de stilte in de natuur rond en in de Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth (Brecht), samen en alleen met anderen retraitanten binnenste buiten en buitenste binnen gekeerd delend in een opmerkelijke leefweek. Kort samengevat in het elfjesgedicht ‘Fier’, naar een ooit van een verpleegkundige ontvangen Borduurwerkje, “Het touwtje springende meisje”. Dat schilderijtje was in de Stille week in Brecht mijn kernpunt.
Hoor
ik zweeg
over alle ellende
aandachtige mensen omarmden mij
Leven
Leven
aandacht voor vele mensen
is mij gegeven
hoor, zie
geheim
Geheim
in elkander
vier het leven
meisje, moeder, mens, oma
liefdevol
Liefdevol
zichtbaar onzichtbaar één zijn –
in vertrouwen delen
groot geschenk
Vieren
Willemijn
Namen voor God
Een vermoeden, een geloven, een twijfel of een vertrouwen: allemaal hebben we zo onze eigen verhouding met de Ene Onnoembare. Meestal ervaren we onze band met God in alle bescheidenheid. Vaak ervaren we ook helemaal niets van God. En soms even… als het ons toevalt.. iets bijzonders.
Pogingen om dit met ons verstand te begrijpen of te vatten zijn vruchteloos. God valt buiten het gebied waar wij kennis over kunnen hebben, zo concludeerde de filosoof Kant.
Wel geeft God in de Bijbel zijn naam prijs als Mozes hem daar in de woestijn om vraagt. De naam die Mozes te horen krijgt is raadselachtig: ‘Ik zal er zijn vanwege dat ik er zal zijn’. Mysterieus, een soort omschrijving van Aanwezigheid, die er is. Voor ons. Voor mij. Een beweeglijke identiteit die voortgaat en aantrekt zoals brandende vlammen in een levend vuur.
Een lange stoet van mensen is minder – of meer – bewogen en geraakt door die Ene. Franciscus van Assisi schreef een lofzang op God, waarin hij hem eerst Heilig en Koning noemt. Vervolgens Drie en Één, het Goede, en vele andere omschrijvingen, maar liefst 33 in totaal. Als teken dat deze God eigenlijk alle namen past. Meer nog… dat ieder van ons haar/zijn eigen ervaring met de Aanwezige Ene God namen, titels en gevoelens mag geven. Persoonlijk zoals die ten diepste bij onszelf passen. Zelfs al zou die naam ‘afwezige’ heten.
Misschien word je je in een moment van stilte ook bewust van jouw eigen ervaring met God, en.. kun je daar ook een naam of omschrijving aan geven. Alleen bekend in jouw hart en bij die Ander.
Dat het zo mag zijn.
Kok Klever
Kruis van San Damiano
Een impressie van onze afgelopen stille retraite in Megen kan alleen maar beginnen met het kruis van San Damiano en het gebed dat Franciscus voor dit kruis gebeden heeft. Want dit kruis stond prachtig in een hoek van onze meditatieruimte opgesteld. En het gebed … dat hebben we in de loop van de week vele malen door ons heen laten gaan. Hardop en in stilte, meditatief en in een verdiepend gesprek dat we extra hadden ingelast. En ja … wat verwacht God van ons? Die vraag voer ik eigenlijk altijd met me mee en speelde ook voor diverse deelnemers. Hoe om te gaan met persoonlijke sores, ziekte of het met pensioen gaan? Wat zou God mij kunnen ingeven? Veel! Was de ervaring, vooral in de stilte.
Ondanks dat de gastvrije broeders in Megen zich regelmatig vergisten en toch een praatje begonnen. We hadden een prachtige week voor wat het weer betreft: wat een kadootje als je dan met de ochtendwandeling de dijk opkomt en een hemel vol prachtig oranje/paars/blauw/ enz. ziet. God was met ons, ook in de herfstkleuren van de Hof van Lof. En in ons hart. Waarbij ondanks / dankzij de stilte een saamhorigheid ontstond die haar vruchten afwierp in het vertrouwen dat we elkaar op de slotavond bleken te geven. Voldaan en ‘in rust’ zijn we weer huiswaarts gekeerd.
Voor mij de eerste keer als begeleider zo. Het heeft voor mij persoonlijk ook echt verdiepend gewerkt, maar ja … dat kon ook niet anders met zo’n centraal Franciscaans Thema! Dat is toch wat we verwachten, toch?
Kok Klever