Terug naar eigen bron
Ik heb de retraiteweek als bijzonder rijk ervaren. Een rijkdom om, te midden van mooie mensen en waardevolle bezinningsmomenten, terug te mogen gaan naar onze eigen bron. Met de uitdaging om in die verbinding te blijven staan, ook na de retraiteweek, ook in de alledaagse zaken die weer op ons afkomen.
Een verhaal van een mederetraitant had me hierin getroffen.
Tijdens een wandeling over de dijk, genoot ze van de bloemen en plotseling kwam het vrolijke besef in haar op: ‘Ik ben net als de bloemen, ik hoef alleen maar te zijn”.
Zijn versus doen. Inspiratie versus realisatie. Het lijken nogal eens twee polen te zijn waartussen ruis en spanning ontstaat.
Martin Buber schrijft in zijn boekje: ‘De weg van de mens’:
God zegt niet: ‘Deze is een weg die tot Mij voert, gene echter niet’, maar Hij zegt: ‘Alles wat gij doet, kan een weg zijn tot Mij, mits gij het slechts zo doet, dat het u tot Mij leidt.’
Zo’n tekst heft de spanning niet op, maar slaat wel een brug tussen zijn en doen. En al lopend op die brug kunnen we besef ontwikkelen van hoe en waarheen we lopen.
Besef wat door een mederetraitant zo mooi genoemd werd: ‘Godsgevoel’.
Bram B